Rotterdam!

Toen in 1866 de Nieuwe Waterweg werd geopend, werd Rotterdam bereikbaar voor de grote zeeschepen. Dit was nodig omdat Nederland niet achter wilde blijven bij de industriële revolutie. Met lef en visie leidde deze slagaderlijke waterweg tot een haveninfrastructuur van ongekende omvang.

Tekst: Erik de Neef

Vanuit de stad Rotterdam werden er telkens nieuwe havens gegraven totdat in 1964 de Noordzee werd bereikt met de aanleg van de Europoort. Als je toen een schep in je handen had en achterom keek, dan zag je Rotterdam al niet meer, want je voorgangers waren al 40 kilometer aan het scheppen en bouwen geweest richting de Noordzee. Deze ambitie zorgde ervoor dat de haven van Rotterdam de grootste ter wereld werd in die tijd. Een knappe prestatie voor zo’n klein land. 

Hier bleef het niet bij, want de Nederlanders zijn een ambitieus volk met een enorme water- en landbeheersing, getuige de vele maritieme bedrijven die ons land rijk is en internationaal succesvol zijn. De Noordzee was dus bereikt en men leek te zijn uitgegraven. Dit bleek juist, maar toen onze maritieme sector dit proces ging omdraaien werd er geen zee meer naar land gebracht, maar land naar de zee. Zo kregen wij een eerste en tweede Maasvlakte, waardoor Nederland niemand in de weg zat en wederom een strategische positie innam. Sta je met je schep in je hand op het Maasvlaktestrand en kijk je achterom, dan zie een rij enorme windmolens met 45 kilometer daarachter Rotterdam, waar men niet meer horizontaal naar zee bouwt, maar verticaal de lucht in. Nu kunnen de Rotterdammers het eindpunt van hun haven weer zien. De ruim 30.000 zeeschepen en een veelvoud van binnenvaartschepen die onze haven aandoen zijn zichtbaar uit deze verticale torens die ook langs de Waterweg zijn gebouwd, maar vaak onzichtbaar voor onze welvaart, ontwikkeling en kansen. Al deze schepen verdienen hernieuwde positieve aandacht in ons land, omdat haven, industrie en schepen onderdelen zijn van onze opgebouwde cultuur. De visionisten van de Nieuwe Waterweg hebben niet voor niets zo’n eind gegraven.

De aandacht voor een derde Maasvlakte is geluwd, omdat we onze aandacht nu vooral moeten richten op de technologische proeftuin die het havencomplex biedt, de verduurzaming, de economie, maar ook de enorme diversiteit van banen en de vraag naar diverse mensen die deze vacatures gaan vullen. Daar is veel voor nodig en de haven is nooit af en zal daarom ook nooit in een ‘status quo’-modus komen.

De kansen die de haven biedt aan de stad en de maatschappij geeft ons de mogelijkheden om wederom grote stappen te maken naar een schone, duurzame en trotse omgeving met veel kennis en innovatie. Veel plezier met je (toekomstige) werkzaamheden in, aan, op, boven, onder en rondom de havenstad van Rotterdam. Wij doen mee!

Erik de Neef is voorzitter van KRVE