Het ligt niet aan de jeugd, maar aan wat we hen bieden…
“Jongeren willen het gevoel hebben ergens bij te horen.” Dit zijn geleende woorden van Ron Kooren, voorzitter Raad van Bestuur ROC Albeda en gewaardeerd mede-bestuurslid VNO-NCW regio Rotterdam. Een tijdje terug op ‘Nieuwsuur’ naar aanleiding van jeugd en drugscriminaliteit, plaatste Ron het probleem in een veel breder maatschappelijk kader. Daar heeft hij als ervaren onderwijsman en bestuurder, naar mijn mening, een zeer terecht punt.
Immers, wat bieden we inderdaad! Dat intrigeerde en intrigeert mij.
Tekst: Mai Elmar
[ihc-hide-content ihc_mb_type=”show” ihc_mb_who=”2,4″ ihc_mb_template=”3″ ]
Nu is het niet zo dat alle jongeren te maken krijgen met armoede, verslaving, ronselen voor drugsuitname of gedwongen prostitutie. Overigens, elke jongere die daar mee te maken krijgt, is er één te veel! Het is goed te horen dat school een goed gemonitorde en gedegen omgeving is, maar stukken minder dat ‘de straat’ dit kennelijk niet is. Jongeren willen gezien, gehoord en betrokken worden, gebeurt dat niet en komen ze op straat de verkeerde ‘aandacht’ tegen, is de rekensom in bepaalde gevallen – helaas – snel gemaakt.
Als mens, als werkgever en ondernemer kan ik niet anders zeggen dan dat alle jongeren, per slot van rekening, de toekomst zijn en daarmee ons aller verantwoordelijkheid. Terecht wordt de opmerking gemaakt dat de jeugd geen probleem is maar dat geen perspectief bieden dat wel is. Terwijl perspectief, duidelijkheid en structuur van groot belang is. Wat bieden we hiertoe eigenlijk? Hoe vaak spreken, discussiëren en overleggen we met jongeren? Op ongeveer alle lijstjes staan bijvoorbeeld onderwijs & arbeidsmarkt; dat gaat over onderwijs, jongeren en uiteindelijk werk. Evident dat een maatschappelijke constructieve langetermijnvisie hier van belang is, wat wordt verwacht van en wat wordt geboden aan jongeren?
Een student zei laatst tegen mij: “Er wordt veel over ons maar weinig met ons gesproken.” Treurig, maar (te) vaak waar. Er wordt veel gesproken over processen, systemen, (prestatie)metingen, dashboards en marges. Algoritmen worden gevuld en conclusies getrokken. Evengoed, een jongere is vooral een jong mens en geen cijfer, proces of systeem. Jongeren, jonge mensen van zowel mbo-, hbo-en wo-onderwijs of al (deels) aan het werk, willen gezien, gehoord en betrokken worden. Kortom, er bij horen, met aandacht gezien worden, als mens in wording en drager van de toekomst.
Leerprestaties zijn belangrijk nochtans, al zijn het slechts een onderdeel van wat het betekent om een volwassen mens in wording te zijn. Het gaat immers vooral ook om kennis te leren toepassen, vaardigheden te ontwikkelen, normen en waarden bijgebracht te krijgen én aandacht te krijgen, en dat niet alleen op school. Het – onontbeerlijke – leren ontwikkelen van zelfvertrouwen, het benutten van creativiteit, het leren doorzetten, nieuwsgierig-onderzoekend en zelfstandig te zijn. Echter, het leren ‘iets te kunnen en willen doen’ en je daar verantwoordelijk voor te voelen gaat niet vanzelf. Het is simpel maar daar is wel visie, inzet en volharding voor nodig waar de jongeren, het jonge mens, centraal staat.
We willen immers graag dat jongeren zich zo ontwikkelen dat ze hun plaats in de samenleving vinden en daar een bijdrage willen leveren. Dan dienen we ze ook te betrekken, aandacht te geven, perspectief, structuur en begeleiding te geven. Uitnodigen om mee te doen! Participeren door sport, spel, muziek, dans, literatuur, debat en meer te bieden. Het gesprek aan te (blijven) gaan, door menselijke begeleiding en aandacht te geven. Het betaalt zich dubbel en dwars terug. Niet in geld, maar in gemotiveerde jonge mensen die met constante verandering, wat het leven is, constructief kunnen omgaan. Dit kan een school niet alleen! Dit is een verantwoordelijkheid van iedereen. Mooier nog, indien inderdaad vervat in een gemeenschappelijk gedragen visie. Dan bieden we wat!
[/et_bloom_locked]